အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ငယ္ရြယ္ ပ်ိဳမ်စ္သည့္ အလွတရား မ်ားအား ပိုင္ဆိုင္ထားသူ အသက္ ၂၂ ႏွစ္ အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ဦး သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တန္ဖိုးအသင့္အတင့္ ရွိသည့္ မိတ္ကပ္ကို လိမ္းျခယ္ထားၿပီး ၾကက္ေ သြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီကို ခပ္စိုစိုကေလး ဆိုးထားသည္။ ေက်ာလယ္ေလာက္အထိ ရွိသည့္ ဆံပင္မွာ ေျဖာင့္စင္းလ်က္။ သူဆင္ယင္ထားေသာ အဝတ္အစားမွာ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ရင္ဖံုး လက္ျပတ္ႏွင့္ စည္းလံုခ်ည္ေလးျဖစ္ သည္။
သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရသည္မွာ
အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ တရားဝင္ လက္ထပ္ထားျခင္း မရွိဘဲ ရက္ရွည္ၾကာ
ေပါင္းသင္းေနရသည့္ အငွားမိန္းမ ဘဝ ျဖစ္ေနသည္ ဆိုျခင္းကို မည္သူ ယံုႏိုင္ပါ
မည္နည္း။
”ကြၽန္မ ဒီအလုပ္ ကို လက္ခံတာ ႏွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီ။ ပထမ လက္ခံတဲ့ လူက အသက္
၃ဝ ေက်ာ္ပဲ ရွိတယ္။ သူက သေဘာေကာင္းေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပါ
ထပ္လက္ခံလိုက္တာ”ဟု မဇာျခည္(အမည္လႊဲ)က ေျပာ သည္။ သူ လက္ခံသည္ ဆိုသည့္
အလုပ္မွာ အမ်ဳိးသား တစ္ဦးႏွင့္ တိုက္ခန္း တစ္ခန္းတြင္ တစ္လ တန္သည္၊ ႏွစ္လ
တန္သည္ အတူေနေပးရသည့္ အငွားမယား ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို ညည့္ ငွက္၊ ေသြးသားေစ်းသယ္၊ ဇယား၊
လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အခေၾကး ေငြယူ၍ ေဖ်ာ္ေျဖသူ အစရွိသျဖင့္ ေခၚၾကၿပီး
ထိုစကားလံုးမ်ား ထက္ ႏူးညံ့စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားမွာ အငွားမယားပင္
ျဖစ္ေလေတာ့ သည္။
လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္း သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္စြာ ျပင္ဆင္ ထားေသာ ေလးထပ္တိုက္
ခန္း တစ္ခု မွာ မဇာျခည္ တစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေခၚ ေဆာင္ထားသူႏွင့္
အတူေနရျခင္းျဖစ္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္၏ အျမင္မွာမူ လင္မယား ဟုပင္
သိထားၾကဟန္ရွိသည္။
မဇာျခည္မွာ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး စလင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔
လာေရာက္၍ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံု တစ္႐ံု တြင္ ေလးႏွစ္ နီးပါး အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသူ
တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အေျခအေန ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းအထိသာ
ပညာ ဆည္းပူးခဲ့ရၿပီး ညီအစ္မ ဝမ္းကြဲ ၏ အကူအညီျဖင့္ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ရွိ
အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံု တစ္႐ံုတြင္ ပထမဆံုး ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ၎ ရရွိသည့္ လစာကို မိသားစုထံ ျပန္မပို႔ႏိုင္႐ံုသာ မက အေဆာင္လခ၊
ဝမ္းစာႏွင့္ပင္ လံုးလည္ လိုက္ေနေသာေၾကာင့္ အဝတ္အထည္ ကိုပင္ လူတန္းေစ့
ဝတ္ဆင္ႏိုင္ရန္ မနည္း ႐ုန္းကန္ ရသည္ဟု ဆိုသည္။
”အထည္ခ်ဳပ္မွာ လုပ္တုန္းကဆို ဇက္ေၾကာေတြက တက္၊ ခြဲတမ္း မၿပီးရင္ Leader
တြက ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆဲေတာ့တာ။ တစ္လကို ဝင္ဝင္ခ်င္း တုန္းက ခုနစ္ေသာင္း၊
ေနာက္ႏွစ္ေတြက်မွ တစ္သိန္း ေလာက္ပဲ ရတာ၊ ပင္ ပန္းသေလာက္ လစာ မရခဲ့ဘူး”ဟု သူ
ရပ္တည္ခဲ့ရပံုကို ေျပာျပသည္။
အဆိုပါ စက္႐ံုတြင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရာမွ ယခုကဲ့သို႔
ဘဝမ်ိဳးထဲတြင္ က်င္လည္တတ္ရန္ ေခၚေဆာင္ေပးခဲ့သူမွာ အတူအလုပ္ လုပ္ေနသည့္
ဝန္ထမ္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ယင္းက ”အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေယာက်္ားနဲ ႔မိန္းမျဖစ္တာ
ဘာဆန္းလဲ။ ဒီမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနရင္ ဘာမွျဖစ္မလာ ဘူး။ နင္က ႐ုပ္
လွေတာ့ သူက (ငွားရမ္းသည့္လူ) အတည္ တစ္က်ေတာင္ လက္ထပ္ခ်င္ လက္ထပ္မွာ
ဆိုတာနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ” ဟုဆိုသည္။
ပထမဆံုး လက္ခံခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသားက စက္႐ံု တစ္ခုတြင္ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ ရွိကာ
သူ႔ကို ခေရပင္လမ္းခြဲ သို႔ လာေရာက္ေခၚ ေဆာင္ၿပီး မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ
တိုက္ခန္း တစ္ခုတြင္ အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ထိုစဥ္အခါကလည္း တိုက္ခန္း ငွားရမ္းစဥ္က လင္ မယားဟု
ေျပာၾကားထားဟန္ရွိေၾကာင္း သူက ဆက္လက္ေျပာျပသည္။
အငွားမယား အျဖစ္ စတင္ေနေပးခ်ိန္က ပထမဆံုး လစာအ ေနျဖင့္ တစ္လ
ငါးသိန္းေပးၿပီး စားေသာက္ စရိတ္၊ မီတာခ၊ စုစု ေပါင္း
ငါးသိန္းေပးထားေၾကာင္း၊ အသံုးစရိတ္မွာ ငါးသိန္း အထိ မကုန္လွ်င္ ပိုသည့္ေငြ
ကို ျပန္မယူေတာ့ဘဲ သူ႔ကိုေပးတတ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ယခု ငွားရမ္းသည္ကို လက္ခံသည့္ အခါတြင္မူ သူ႔မွာ အပ်ဳိ
မစစ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ တစ္လ သံုးသိန္းသာ ရေတာ့ၿပီး အဆို ပါ အမ်ိဳးသားထံ
လာေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုပါ ဧည့္ခံေပးရေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
”သူ အရက္ေသာက္မယ္ဆို အရက္ ငွဲ႔ေပးရတယ္။ နင္းေပး၊ ႏွိပ္ေပးရတယ္။ သူက
ျမစ္သာ ဘက္ကလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီမွာၾကာၾကာ မေနရဘူး။ သေဘၤာ ျပန္ တက္ရမွာနဲ႔
အိမ္ျပန္ဖို႔လဲ အဆင္မေျပလို႔ ခုလိုပဲ အိမ္ငွားၿပီး မိန္းမပါ အငွားယူတာလို႔
ေျပာတယ္”ဟု မဇာ ျခည္က ခပ္ေပါ့ေပါ့ ဆိုျပန္ေသးသည္။
မဇာျခည္ ကဲ့သို႔ပင္ တစ္ခ်ဳိ႕ စက္႐ံု ဝန္ထမ္းသမေလးမ်ားသည္ သေဘၤာ သား၊
စက္႐ံု၊ ကုမၸဏီမ်ားမွ ရာထူးအဆင့္ တစ္ခု ရွိေနသူ မ်ားႏွင့္ အငွားမယား အျဖစ္
အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကသလို တစ္ခ်ဳိ႕ အိမ္ အကူမ်ားႏွင့္
ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံ ျခားသားမ်ားႏွင့္ အတူေနထိုင္ ကာ ထို
အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ ကိုင္ေနၾက ေၾကာင္း သိရသည္။
ျပည္တြင္း၌ လာေရာက္ ဖြင့္လွစ္သည့္ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီမ်ားမွ
ႏိုင္ငံျခားသား သို႔မဟုတ္ စက္႐ံု၊ ကုမၸဏီမ်ားရွိ ႏိုင္ငံျခားသား အ
မ်ားစုတြင္ အငွားမယား ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား ရွိေနၿပီး မ်ားေသာ အားျဖင့္
ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္၊ ကိုရီးယား အစရွိသည့္ အာရွႏိုင္ငံသားမ်ားက ပိုမို
ငွားရမ္းေၾကာင္း သိရသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ အေျခအေနမ်ားထက္ ပိုဆိုးသည့္ အေၾကာင္း အရာ တစ္ခုမွာ
ေခ်ာေမာလွပသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကို လူမႈကြန္ ရက္တြင္ စတင္မိတ္ဆက္ၿပီး
ခ်စ္ႀကိဳက္လာသည့္ အခါ လစာမေပးဘဲ အတူေနသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊
ကုမၸဏီမ်ားမွ အရာရွိမ်ားရွိ ေနျခင္းျဖစ္သည္။
”သူနဲ႔ ကြၽန္မ က We Chat မွာ ေတြ႕တာ။ အျပင္မွာ ႏွစ္ခါ ခ်ိန္း ေတြ႕ၿပီး
သူက တိုက္ခန္း ဝယ္ၿပီး အတူေနဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ အ ေဆာင္မွာ စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခု လက္ထပ္ဖို႔က အဆင္ မေျပႏိုင္ေသးလို႔ ေနာက္ႏွစ္ လက္ထပ္မွာလို႔လဲ
ေျပာခဲ့တာ” ဟု ကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ ဒါ႐ိုက္တာ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္
လူမ်ိဳးတစ္ ဦးႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ့သူ မခိုင္ခိုင္ (အမည္လႊဲ)က ေျပာသည္။
မခိုင္ခိုင္က အိမ္တြင္ ၄င္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စာ ခ်က္ျပဳတ္စား ေသာက္ရန္ တစ္လ
ငါးသိန္းေပးၿပီး စတင္ေနထိုင္စဥ္က ေငြက်ပ္ ၁ဝ သိန္း ကိုလည္း
သီးသန္႔စုေဆာင္းရန္ဟု ဆိုကာ ေပးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
အတူေနၿပီး ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ထိုသူမွာ အလြန္ ဇီဇာေၾကာင္ၿပီး အိမ္
အတြင္း ဖုန္ တစ္မႈန္႔တင္တာ ေတြ႕သည္ဆို သည္ႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆို
တတ္ေၾကာင္း၊ သူ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္လည္း ဂ႐ုမစိုက္သည့္ အျပင္ အိမ္ တြင္
သူ႔ကို ထားခဲ့ကာ ဟိုတယ္ ၌ တစ္ေယာက္တည္း သြားေရာက္ တည္းခိုေနတတ္ေၾကာင္း သူက
ဆက္ေျပာျပသည္။
”သူ ကြၽန္မကို ခ်စ္လို႔ အတူေနေနတာ လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ ပိုင္း သူ
႔လုပ္ရပ္ေတြ ကို ၾကည့္ ၿပီးေတာ့ တစ္ၿဖည္းျဖည္း ရိပ္မိလာတယ္။ လက္ထဲမွာ
သီးသန္႔ အပ္ထားတဲ့ေငြ ကိုလဲ အလုပ္မွာ ပိုတိုး ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ရလာတဲ့
အျမတ္ကို မင္းပဲ ရမွာဆိုၿပီး ျပန္ ေတာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ ႔အလုပ္က
ဝန္ထမ္းထဲ က အရမ္းေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလး ဆိုၿပီး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဆီကို ည
တိုင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ ေမးရင္လဲ ေနာက္တာလို႔ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။
သူ႔ ဖုန္းကို ေပး မၾကည့္ဘူး”ဟု မခိုင္ခိုင္ က ရင္ဖြင့္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ယင္းအမ်ိဳးသား ၌ မယားႀကီး ရွိၿပီး ထိုအမ်ိဳး သမီးမွာ
၎တို႔၏ ႏိုင္ငံျခား ႐ံုးခြဲ၌ ဦးေဆာင္လ်က္ ရွိေၾကာင္းကို
ဖြင့္ဟေျပာဆိုလာသည္။ ”သူက လူပ်ိဳပါ ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ။ သူ႔မွာ
အိမ္ေထာင္ရွိမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာၿပီး
ပထမအိမ္ေထာင္ကုိ ကြာေပးမယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ပါတဲ့။
ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ သူ တစ္ကယ္ ယူမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ
ခံစားလာရတယ္။ အေမ့ ကို လွမ္းတိုင္ပင္ေတာ့ တရားေတြ ဘာေတြလဲ စြဲမေနနဲ႔ တစ္
ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္ျဖစ္ရမွာတဲ့’ ‘ဟု သူကေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ ဘဝ မွာ
ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူးဆိုသလို အငွားမယား ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း
တစ္ဖက္လွည့္ ခံေနရသည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ မည္သည့္ တံု႔ျပန္မႈမွ
မလုပ္ႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ရွိတြင္ သူ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဟိုပုံးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ
သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ရွိေနသည့္ အငွားမယား
အမ်ားစုသည္ နယ္ အသီးသီးမွ အိမ္အကူ အျဖစ္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရာမွ ထိုဘဝကို
ေရာက္ရွိ သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕ စက္႐ံုမ်ားမွ ယင္းကဲ့သို႔ ျဖစ္လာ
သူမ်ားကိုမူ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အနည္း အက်င္းမွ်သာ သိေနၾကသည္။
အဆိုပါ မိန္းကေလး အမ်ားစုသည္ အသက္ ၂ဝ ႏွင့္ ၃ဝ ၾကား ဆင္းရဲသည့္
မိန္းကေလး မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအ တြက္ေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔
ဇာတ္ျမႇဳပ္လိုက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညာ မတတ္သူမ်ားကို အိမ္အကူ ဆိုေသာ္လည္း
လစာေကာင္းသည္ဟု သိမ္းသြင္းခဲ့သူမ်ားမွာ မိမိတို႔ အက်ဳိးအျမတ္ကိုသာ
ေရွး႐ႈသည့္ အိမ္ေဖာ္ ပြဲစားမ်ားျဖစ္ၿပီး လက္ခံခဲ့ေသာ အိမ္ အကူမ်ားအ ေနျဖင့္
အလုပ္ရွင္ ႏိုင္ ငံျခားသားမ်ားမွ အႏိုင္အထက္၊ အဓမၼျပဳမႈ ခံရသည့္အခါ ဆင္း
ရဲလြန္းသျဖင့္ မျငင္းသာေတာ့ဘဲ သေဘာတူလိုက္ရျခင္းမ်ားရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားသည္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးႏွိမ္နင္းေရး အက္ဥပေဒႏွင့္
ၿငိစြန္းလ်က္ ရွိသည္။ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး ဥပေဒ (၅/၂ဝဝ၅) အခန္း
(၁)၊ အပုဒ္ (၃) အရ လူတစ္ဦးကို သူ၏သေဘာတူညီခ်က္ရွိသည္ျဖစ္ ေစ၊
မရွိသည္ျဖစ္ေစ ေခါင္းပုံျဖတ္ရန္အလို႔ငွာ သိမ္းသြင္း စုေဆာင္း ျခင္း၊
သယ္ယူပို႔ေဆာင္ျခင္း၊ လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်၊ ဝယ္ယူငွားရမ္း ျခင္း၊
ခိုလႈံခြင့္ေပးျခင္းတို႔မွာ လူကုန္ကူးမႈ ေျမာက္သည္။
” တိုင္လို႔ရတယ္ ဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္မတို႔ အတြက္က ဘာမွမထူး ေတာ့ဘူး။ ဒီအလုပ္
က ဝင္ေငြလဲေကာင္းေနတာပဲ။ အငွားမယား မလုပ္နဲ႔ ဆိုရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လို
တာဝန္ယူေပးမလဲေပါ့။ ဆင္းရဲ တြင္းထဲမွာ ေနတာထက္ စာရင္ မထူးဇာတ္ပဲ
ဆက္ခင္းပါရေစေတာ့” ဟု မဇာျခည္က မဲ့ၿပံဳးၿပံဳး၍ ေျပာ သည္။
သူတို႔လို မိန္းမသားမ်ား အား မိသားစု စီးပြားေရး အေျခအေန၊ အလုပ္အကိုင္
အခြင့္ အလမ္းႏွင့္ ဝင္ေငြ နည္းပါးျခင္းမ်ားက လမ္း ေၾကာင္းအမွား တစ္ခုသို႔
တြန္း ပို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ယခုလို လိင္ ေက်းကြၽန္ဘဝ သို႔ ေရာက္ရွိလာရျခင္း
ျဖစ္သည္။
အငွားမယားမ်ား အေနျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာ လိုပင္ ဥပေဒ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ၊ အႏၲရာယ္
မ်ားလြန္းသည့္ တရားမဝင္ အလုပ္ တစ္ခုကို စီးပြားေရး အဆင္မေျပႏိုင္ေသးသမွ်
အျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရွိသူမ်ားအတြက္ ထို ဘဝမ်ိဳးျဖင့္သာ ဆက္လက္
က်င္လည္ေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။
Credit : ျဖဴသစ္လြင္
Post a Comment